Daar loop ik dan.
Een koude dag in maart.
We hadden een opdracht gekregen. Die kregen we wel meer, maar deze, deze was voor mij, wel heel bijzonder. Het ging over ons interne weerbericht. Heb je er wel eens van gehoord? Het is een oefening die vraagt om in contact te komen met jezelf. In stilte, alleen met jezelf. De uitnodiging was om naar buiten te gaan en jezelf eens af te vragen: waar laad jij van op? Een oefening in het nu, aandacht voor de dingen om je heen. Best een uitdaging in deze tijd, echt in het nu zijn. Er is zoveel verleiding, zoveel afleiding om ons heen. We staan als het ware de hele dag aan. In contact met elkaar, je kinderen misschien, je collega’s wellicht of anders wel met de “hele wereld” via de sociale media. Ik betrap mezelf er regelmatig op: eten met de telefoon ernaast, wanneer ik alleen ben.

En nu dus even niet. Even alleen ik en mijn omgeving. Ik besluit links een wandeldijk op te gaan. Ik klim over een hek. Zo één met zo’n opstapje voor de wandelaars. Even voel ik me een houtenklaas… wat een rottig ding. Het is lekker fris en er ligt nog net een laagje ijs op het water. De omgeving is uitnodigend en het uitzicht prachtig. Een waterig zonnetje maakt dat de wereld vriendelijk oogt. Ik word daar blij van. Links staat een mooie boerderij, buiten hangt de boerin de was op. Rechts, aan de andere kant van het water, rijdt een enkele auto. En ik loop over het hobbelige pad. Ik constateer dat ik beter mijn wandelschoenen mee had kunnen nemen. Het is toch niet zo comfortabel zo op mijn enkellaarsjes met hak, maar ik ben er mee. Het pad is te mooi om te verlaten.

Op de dijk zie ik regelmatig dingen liggen die er niet natuurlijk uitzien. Plastic flesjes, tasjes, glas echt de gekste dingen. Ik merk dat het me stoort. Waarom laten mensen dat slingeren? Zal ik het oppakken? Dat doe ik normaal ook als we het bos ingaan. We nemen altijd een plastic tas en een happer mee en rapen rondslingerend vuil op, het geeft een goed gevoel. Wij genieten van de natuur en laten haar schoner achter dan dat we haar gevonden hebben. Een mooie gewoonte en triest dat het nodig is. Ineens voel ik een opvouwbaar tasje in mijn jaszak en ik ben om. Dit ben ik ook! Ik kan het niet eens laten liggen! De natuur kan er ook niets aan doen. Ik begin te rapen en hoe beter ik kijk hoe meer ik zie liggen. Eerst voor mijn voeten en net naast het pad, dan ook wat verder op aan de rand van het water. Kan ik daar ook bij? De dijk is een beetje glad en ik loop voorzichtig naar beneden en als ik mezelf een beetje uitrek kan ik erbij. Mooi! Dat is ook weer weg.

Ik vervolg mijn wandeling. Klim nog een hekje over om het pad verder te volgen. Het lijkt hier minder rommelig te zijn. Fijn voor de natuur, jammer voor het vullen van mijn tas. De kerkklok in de verte haalt me uit mijn speuren-naar-rommel-modus. Zonder dat ik het doorhad ging ik volledig op in deze stand. Ik vergeet om me heen te kijken. Bewust te genieten van het waterige zonnetje op mijn gezicht. En om op de tijd te letten. We hadden tenslotte ook nog wel een klok meegekregen. Inmiddels was ik een aardig eind op weg en moest ook nog terug… ik besluit om te keren. Zo kan ik de route vanaf de andere kant bekijken. En ook het zwerfvuil.

Ik buk onderweg nog regelmatig voor kleine en grote spullen die ik op de heenweg helemaal niet had zien liggen. Vuil wat er nog maar net lag, vieze oude plastic flesjes die duidelijk al heel lang lagen, blikjes en zakjes verzin het maar. Heel bewust kies ik ervoor om het zichtbare vuil mee te nemen, even de moeite te nemen om te bukken en te reiken naar de lastigere plekken. Ik was er nu toch. Zo meteen dan maar even wat sneller lunchen.
Er lagen ook scherven groen glas. Een kapotte fles Jagermeister. De drinkers hadden het misschien wel koud gehad. Er ontstaat een heel verhaal in mijn hoofd. Ik heb er echt even bij staan kijken. Wat zal ik doen… Kies ik voor de natuur of voor mijn veiligheid? Die scherven zien er scherp uit. Uiteindelijk kies ik voor het laatste, als was het niet van harte… Een beslissing die ik niet goed van mezelf ken. Een stukje verderop doe ik nog een keer flink mijn best om wat weg te halen uit de rietkraag. Het gaat bijna mis. Aan de waterkant glij ik een beetje uit, het is glad, maar er ligt zoveel troep! Laten liggen dat kan toch ook niet, maar ik kan niet overal bij… ik moet dingen laten liggen. Mijn armen zijn te kort en ik heb duidelijk geen zin in een echt nat pak… ik baal ervan en ineens realiseer ik me dat dit in het leven ook zo is. Voor mij als mens, maar ook zeker voor mij als coach. Ik kan niet overal bij. Ik kan niet iedereen helpen. Ik hoef ook niet iedereen te helpen.

Ik betrap mezelf erop dat ik juist meer oog had voor het vuil op de moeilijke plekken en datgene wat er voor mijn voeten ligt bijna niet meer zie. Hoe is dat in het echte leven? Hoe doe jij dat? Hoe doe ik dat? Zie ik daadwerkelijk niet meer wat er voor mijn neus ligt?
Kan ik mezelf toestemming geven om als coach te beginnen met die klanten die voor m’n voeten liggen? Mag ik mezelf toestemming geven om de moeilijkere klanten in de rietkraag voor nu even te laten? Ik merk en ervaar tijdens mijn wandeling weer eens te meer dat ik graag moeite doe voor een ander en ook voor mezelf, de volle tas met vuil geeft mij, letterlijk en figuurlijk, ook een goed gevoel!

De scherven heb ik laten liggen, ook al lagen deze op de dijk. En ik voel trots. Trost dat ik voor mezelf gekozen heb. Dat ik mezelf op de eerste plaats gezet heb! Niet ten koste van mijzelf de natuur heb geholpen. Wat een eyeopener voor mij! En zo is het in alles. Ik hoef anderen mensen of zaken niet belangrijker te vinden dan mijzelf, ik hoef niet iedereen verder te helpen, ook al lijkt het voor de hand te liggen. Ik heb een keuze! Er is een overvloed aan werk wat er op mij als coach ligt te wachten en ook al is er even geen werk, ook dan!

“Als je je handen en tijd vult met zaken die je niet inspireren, dan heb je geen ruimte meer over voor dingen die dat wel doen!”

Met een bigsmile loop ik hierna terug. Ik ben trots op mezelf. Trost dat ik voor mezelf heb gekozen. Ik ben dankbaar voor de opdracht en voel me rijk van binnen met het inzicht wat het mij gebracht heeft! De vraag is voor mij zeker beantwoord! Ik laad op van buiten zijn en zelfs van het oprapen van rondslingerend vuil, ik laad op van me best doen voor een ander en het voeren van een mooi gesprek. En ik laad op van het inzicht wat ik vandaag mocht krijgen!

Hoe doe jij dit in het leven? Waar laad jij van op? Ben jij iemand, die net als ik, het vuil uit de moeilijkste plekjes wil oprapen, zelfs ten koste van jezelf? Kun jij de (kleine) dingen voor je neus nog zien? Zie jij jezelf nog?

Ik ben benieuwd naar je reactie. Leuk als je die met me wilt delen via de mail. En mocht je naar aanleiding van deze blog nog eens verder wil praten dan mag je me altijd benaderen via info@poppie-coaching.nl of via telefoonnummer 06 13 71 90 20.

Ik wens je nog vele mooie inzichten.

Warme groeten,
Susanne Somers